Dit jaar nam ik voor het eerst deel aan het schooldictee, een jaarlijks terugkerende traditie van onze basisschool voor kinderen uit groep 7 en 8 én hun ouders. Eerlijk gezegd was ik best een beetje nerveus. Je wilt, als tekstschrijver, toch niet met al te veel fouten eindigen … Gelukkig kon ik met opgeheven hoofd de school weer verlaten en mijn licht puberende zoon, die de laatste tijd zijn eerste ik-schaam-me-best-wel-voor-mijn-moeder-neigingen heeft, geruststellen. Sterker nog, ik had nul fout en dat was nog niet eerder voorgekomen (tip: bij twijfel, alles aan elkaar schrijven, al schrijf je aan elkaar dan weer niet aan elkaar). 

Leuk, die overwinning en lekker die fles wijn, maar nog leuker was dat ik nog geen week later werd gebeld door een moeder van school of ik de websiteteksten voor haar bedrijf wil schrijven. Ik krijg vaak de vraag hoe ik aan mijn opdrachten kom. Nou, zo kan het dus ook. Nul fout op het schooldictee is kennelijk goede reclame. Ik ben alleen nu al nerveus voor het dictee van volgend jaar, als ik mijn titel moet verdedigen …